EL

Bir el uzandı.

Elimi uzattım.

Eller ellere buluştu.

Ellere baktık.

Sanki sonsuzluktan gelmiştik.  Gökyüzünden Yeryüzüne inmiştik..

Kıymetli olduklarını bildik.

Derinlerden gelmişlerdi.

En içten doğmuşlardı.

Kendimizden yaratılmıştık ve yaratmağa gelmiştik.

EL idiler.

Ve Çok değerli idiler.

Özgürdüler; kim olduklarını biliyorlardı.

Özgündüler;  kendilerine bağlanmışlardı.

Çalışkandılar; güçlerine inanıyorlardı.

Etten kemikten yapılmışlardı ve mayalarına toprak dokunmuştu.

Parmakları vardı. Avuçları büyüktü. Basiretli ve becerikliydiler.

Çalışkandılar.

EL idiler.

Belki de düşünüyorlardı ve bir amaçları vardı.

Belki de sadece yapıyorlar, üretiyorlar, sunuyorlar ve geçip gidiyorlardı.

Arınıyorlardı.

Beraber olmaktan hoşlanıyorlarduk.

Tokalaşıyor, buluşuyor, oynuyorduk.

El ele tutuşuyor, hep alkışlıyorduk.

Neşeliydiler.

Acıları da vardı. Esaretleri, tebessümleri de vardı.

İfade etmeyi biliyorlardı. Kavgayı, okşamayı, selamlaşmayı ve veda etmeyi biliyorlardı.

Kararlıydılar. El el üstüne değmişti.

Sırları vardı. Kutsaldılar.

Sessizdiler. Bilgeydiler. Sonsuzluğu biliyorlardı çünkü coşkuluydular.

Kıymetli olduklarının farkındaydılar.

Dokunuyorlardı ve hissediyorlardı.

Seviyorlardı, ayrıca adanmışlardı.

Cana, varlığa, öze, aşka adanmışlardı.

Bir de insana..

iris

Torba. 2016