NEFES

Hayat demek nefes demek

Nefes’le var oluyoruz

Tüm canlılar nefes aldığımız sürece var yaşıyoruz

Nefes demek can demek

Aldığımız nefes kadarız. Verdiğimiz nefes kadarız.

Aldığımız ve verdiğimiz nefes kadar bütünleşiyoruz.

Nefesimiz bizi yansıtıyor

Hepimizin nefesi farklı.

Tüm metabolizmamız nefesimiz üzerinden düzenleniyor

Hayatımız nefesimizden oluşuyor, değişiyor, olgunlaşıyor

Kimi zaman kısa, kimi zaman uzun, kesik, tutarak, derin, yavaş, yüzeysel, açık, sıradan

Sudan, topraktan, rüzgârdan, sevgiden, doruktan

Soluyarak yaşıyoruz.

Duygularımız nefesimizde, düşündüklerimiz nefesimizde, davranış biçimlerimiz nefesimizde, konuşurken, gülerken, ağlarken hep nefesimizden oluşuyoruz.

Hayatımızın imzası bizim nefesimiz

İlmek ilmek dokunuyoruz, dokuyoruz

Birbirimize en yakın olduğumuz anları nefesimizde hissediyoruz.

Yaşamın acı, tatlı anları nefesimizde

Mevsimler, yiyecekler, kokular, korkular, hazlar nefesle can buluyor

Ve nefesle yaşama dâhil oluyoruz

En derin içsel yolculuğa nefesimizi fark ederek çıkabiliyoruz.

Benliğimizin derinliklerine nefesimizle ulaşabiliyoruz.

Hayatımızın akışı, ritmi nefesimizle oluşuyor.

Belki hiç konuşmasak yani boşuna nefes tüketmesek, nefesimizi hissederek, birbirimizi daha iyi anlıyoruz.

Nefesi göğüs kafesinde hissetmek, nefesin kalbin önüne ve arkasına gittiğini fark etmek ve nefesle kalbe dokunmak. Nefesin diyaframa oradan mideye ve tüm iç organlara gittiğini bilmek. Nefesin içimizden dışımıza yönlenmesine şahit olup, tüm hücrelerimize ulaşmasını bilmek. Bedenimizin en uç noktalarına nefesle dokunmak ve aynı nefesin tüm bedeni dolaşarak hayata, yaşama karışmasına izin vermek.

Nefes olmak..

Yaşam olmak..

Yaşama karıştığımız bu noktada tüm canlıların nefesleriyle buluşmak, birleşmek ve tekrar bedene dönmek.

Ayrı, ayrı sandığımız bu dünyalarda nefeslerimizle buluşup, birleşip tekrar bedenlere geri dönüp ayrılıp, ayrışıp tekrar birleşmek.

Nefes demek ruh demek.

Yoga bedene baktırır.

Yoga içe döndürür.

Yoga kalbe, nefese baktırır.

Yoga ruha dokunur.

Bu yakınlığı kurmak, samimiyet, açıklık, hassasiyet, özen, tevazu, kararlılık gerektirir.

Bu yakınlık kurulunca, huzur, dinginlik, denge oluşur.

Mutluluk, yaratıcılık, sevgi kendiliğinden açığa çıkar.

Bir nefes

Ham

Bir yoga

Sa

Tek nefes

Ham Sa

Tek ritim

Ham Sa

Tek beden

Akış

Tek bir

Tek bütün

Canlanıyor

Ayrışıyor

Karışıyor

Birleşiyor

Bütünleşiyor

Genişliyor

Daralıyor

Kayboluyor

Hep bir bütünlük içinde,

Önce yok oluyoruz, sonra yeniden doğuyoruz.

Bir tek den bir bütün olarak.

Nefesle.

İris

İstanbul. Şubat 2012

HÜZÜN

Hüzün bu…

Usulca enseme dokunuyor.

Ensemden omurgam boyunca kuyruk sokumuma kadar akıyor.

Hiç de sinsi değil. Tam istediği gibi.. tüm bedenime sızıyor,  yayılıyor,  içten fethediyor. Yumuşacık. Rahatsız etmeden tüm hücrelerime sahip çıkıyor. Beni ele geçiriyor. İtiraz edemiyorum.

Öylece kabulleniyorum.

Benimle bir,

benmişim gibi.

Benden daha çok ben gibi.

Bende de öte.

Bir Hüzün..

Bulut, bulut yayılıyoruz. Yuvarlanıyoruz. Puslu, puslu bakıp, boyun büküyoruz. Boğazıma düğümleniyoruz. Gözyaşı oluyoruz.

Tüm dünyanın, tüm evrenin, tüm bu anın acılarını en derinden, en içimizden hissediyorum.

Çocuk gibi, büzülüp,   küçülüp,   sarılıp sarmalanmak istiyorum…

iris

Mayıs. 2012

Torba – Bodrum

Hüzünle vedalaşalı epey olmuştu. Biliyorum. Ancak hayat sürprizlerle dolu. Geçenler de kendini hatırlatıverdi. Yoga da buna bir vesile ..

Zaman, zaman hüzün gelip beni sarmalıyordu, memnuniyetle kabul ediyordum. Zaman, zaman da tüm bedenimi, aklımı esir alıyordu, elimi kolumu bağlıyor, çökmeme neden oluyordu.

Taa ki, yoga yolunda, bu duygunun, yalan dünyanın bir engel mekanizması olduğunu anlayana dek…

Biz hüzünle bir hayli günler geçirdik, epey uzun beraber yaşadık. Arada tekrar buluşabiliriz, zarar yok. Biz birbirimizi iyi tanıyoruz.

Bu yazı da, sevgi ve saygı ile ona yazdığım bir veda yazısı. Son dokunuş.