BİZ

Hepimiz gezegen tozuyuz, yaşımız da evrenin ki ile aynı.

Evimiz bu dünya, doğa ise bizi kucaklayan annemiz.

İçimiz bunu ne kadar iyi bilse de, dışımızdan bunu hemen unutuyoruz.

Dolayısıyla kendimizi bu evrenden, dünyadan, doğadan, aile ve dostlarımızdan kopuk hissediyoruz ve Huzursuzluğa düşüyoruz. Genelde de bu durumdan kurtulmak için daha da dışa dönüyor, sonunda karanlığa gömüldükçe gömülüyoruz.

Kendimizi ait olduğumuz yerde hissetmeyerek sıkışmaya başlıyoruz, sonunda da kopuyoruz. Bu durum huzursuzluk yaratıyor. Endişelerimizi korkularımız kovalıyor.

 Kaybolduk.

Tekrar uyansak, gözlerimizi açsak, farketsek.

Varlığımızın kaynağı olan evren, Canımızı da bulduğumuz yer.

Bu kadar bütün, bu kadar birlikte, bu kadar beraber çalışan evrenin bizi desteklememesi ise mümkün değil.

Bırakalım biz doğmadan önce olanları, doğduğumuz anda bile bulduğumuz ev, büyüyüp gelişmek için doğadan aldıklarımız, çevremiz, gördüğümüz güzellikler, daha nice bilmediğimiz şeyler hepsi evrenin bize sundukları. Yaşamak için aldığımız nefes ise evren ile aramızdaki bağ. Nefes almadan, tüm dışarıyı en yumuşak bir şekilde içimize doldurmadan, aldığımız bu nefesi bedenimizin en ücra köşesine ulaştırıp okşatmadan ve aynı nefesi kendiliğinden yine en yumuşacık haliyle dışarıya bırakmadan hayatımızı devam ettirmemiz mümkün değil. Aldığımız verdiğimiz ve vücudumuzun her tarafını dolaşan nefesle tüm evrenin iş birliği var. Bedenimizin müthiş organizasyonu, atomların dizilimi, o küçücük hücreler, organlar, sistemler, beyin, düşünce, algı, yıldızlar, uzay hepsi evrenin bize desteği. O nefes ki bizim için bir can. Tüm var oluş o canı mevcut kılabilmek için var.

Ruhumuz ise kim bilir hangi âlemlerin nerelerinden gelip bize katılıyor.

Tüm âlemler bizi desteklerken bizim kendimizi hepsinden ayrı ve kopuk hissetmemiz ne demek?

Mutlaka yanlış giden bir şeyler var.

Koptuk.

Koptuk ki, doğa ve evrenden kendimizi ayrı tuttuk.

Koptuk ki, içimizin en derinlerinden bildiği bir gerçeği bir kere daha unuttuk. Her şey, her yer bir bütün. Bu kaybettiğimizi sandığımız bütünlüğü bulmak demek, kendimizi de bulmak demek.

Kendini bulmak, kendine bakmak, kendini geliştirip derinleştirmek demek. Kendini genişletmek büyütmek demek. Kendi olmak kendinde olmak kendinden olmak demek.

Bunu yapmak zorundayız.  Kendimizi yaratmalıyız.

Bu bulunduğumuz noktada bizden sadece kendimizi gerçekleştirmemiz isteniyor.

 Kendimizi eylemlerimizden gerçekleştirmemiz isteniyor.

Bunun için tüm evren bize amade. Evren tüm sonsuzluğu ile önümüze serilmiş durumda.

Evren her yanıyla bizi destekliyor.

Peki, kendimiz olmamız isteniyor, kendimizi geliştirmemiz isteniyor da..

Tüm bunları isteyen kim?

Evren neden bizi destekliyor?

Kendimizi gerçekleştirmemizi isteyen kim?

Evren.

Biz.

Peki, Evren kim?

Biz.

Bizi destekleyen kim?

Evren.

Gene Biz.

Hepsi biz.

Biz.

iris

nisan.2016.Bodrum