Ama Ben Donmadım Anne

 

Ama ben donmadım anne..

 

Kuzey Sibiryadan

           Kuzey Asyadan

                       Kafkasların en kuzeyinden

Kafilelerle uzun yürüyüşlerle aşağı inmeyi başaranlardan olduk.

Çoluk çocuk erkek kadın aylar günler yürüyenlerden olduk.

Acıya dolandık.

Ayrı düştük. Yaşlılarımıza annane nine ve dedelerimize bizi bekleyin dönüp geleceğiz dedik. Umutları olduk. Ama asla dönmedik.

Ayrılıkla bildik.

Kuzeyin karlı kayın ormanlarında, zifir karanlıkta zehir soğukta rutubet zembereğinde koyu bir sessizliğe gömüldük. Kimbilir kaç kez donmaya niyet ettik ve kendimizi uykunun sıcaklığına bıraktık.

Veya

Kara karadenizin yoğun sularında koyun koyuna aylarca günlerce saatlerce bir milim bile ses çıkarmadan ilerlemeye çalıştık. Küreklerimizin hışırtısına asıldık. Kaybolduk.

Ayrılamayanlardan olduk.

Ölemeyenlerden.

Ve

Asla donamayanlardan.

Olduk.

 

Sene 2025.

Yüzyıllar ve yüzyıllar öncesinden.

Her birinize dokunuyorum. Tek tek.

Pırıl pırıl parlayan ateş böcekleri gibi dönerek yükseliyorsunuz.

 

 

 

İris Pala

İstanbul. Şubat 2025