Hızır Kampı

Hızır Kampı

Sekiz saat süren gece yolculuğundan sonra geldiğimiz yerde bizi bekleyen arabaya bindik.

Önce Zeytinli beldesine vardık. Arkasından iyice daralan eğri büğrü çakıl taşlı yollardan geçip Mehmet Alan köyüne geldik. Burası Türkmenlerin yaşadığı bir köy. Daha da dikleşen zor yollara doğru saptık. Şoförümüz bu karman çorman yolları avucunun içi gibi bilmekle kalmayıp, sanki buralarda araba kullanmak çok kolaymışçasına bizi kalacağımız yere ulaştırdı.

Kampta bizi ilk olarak sevimli surat bir köpek karşıladı. Sonradan adını öğrendiğimiz Esmer sanırım en cana yakın olanıydı. Diğer iki köpekten birinin adı Kara diğerinin ki de Fitan Fili. Fitan fili aslında mavi kuyruklu bir kertenkele cinsiymiş. Bu dost köpekler, kampın çevresinde yürüyüşe çıkanlara rehberlik ediyorlar ve her kim olursa olsun mutlaka kampa geri döndürüyorlar.

Hızır Kampı, vadinin tam içinde, zeytinlikler arasında ve etrafı çam ağaçlarıyla çevrili. Bütün evler taş veya ağaçtan yapılmış. Hemen yanında çok güzel, tertemiz berrak suyu olan bir akarsu var. Yer yer de göletler oluşmuş. Her hücrenize kadar sarmalandığınızı hissediyorsunuz. Ve su atlamanız için size her an bir davet sunuyor. Ancak su buz gibi soğuk. Hemen atlayıp bir süre yüzmeniz gerekiyor ancak ondan sonra artık çıkasınız gelmiyor. Sanki sizde yüzyıllardır bu doğanın bir parçasıymışsınız gibi hissediyorsunuz. Balıklar hemen çevrenizi sarıyor ve sizden asla ayrılmak istemiyorlar. Boy boy renk renk yuvarlak taşlar var. Adeta hepsi o yüksek kaya parçalarının çocukları gibi. Ağaçların dalları hep suların içinde. Suya girince suyla, ağaca çıkınca ağaçla, otururken taşla, toprakla, esen rüzgârla bütünleşiveriyorsunuz!

Asıl söylemek istediğim, ben burada beklenmedik bir şekilde bir kaya parçasına âşık oldum. Dalgın dalgın yürürken aniden karşıma çıkıverdi. Etrafıma bakındım, kimsenin olmadığına emin olunca, usulca gidip o’na sarıldım. Beni hemen kabul etti. Bende kendimi iyice ona açarak, kollarım, göğsüm, bacaklarım, tüm bedenimle onu kucakladım. Gün ortası olduğu için güneşin tüm sıcaklığını bana geçirdi. Gece olsaydı gecenin soğukluğunu vereceğini düşündüm. Cüssesi inanılmaz büyüktü. Yüzeyi pürüzsüz. Yanağımı dayadım. Kalakaldım. Sonsuz güven vericiydi. Ara ara başımı kaldırıp onu incelemeğe çalıştım. Güzelim açık gri renginin arasında sarı çizgileri vardı. Yol yol yıl yıl. Binlerce yıldır yaşadığını belli eden bir bilge. Tüm bilgeliğini de içime almak istedim. Yanından zor ayrıldım. Biraz uzaklaşıp baktığımda, pürüzsüz dış yüzeyine, çizgilerine, heybetine, doğasına tekrar hayran kaldım. Hatta fark ettim ki; tüm bilgeliğiyle bana yön gösteriyor. Hayata dair.

Genç halini düşündüm. Ancak ve ancak yıllar içinde, sabırla bir tek su taşa hükmedebiliyor.

İris

Ekim 2011

Torba-Bodrum