Küçük

 

Benim içimde son derece kırılgan küçücük hassas küsen kaçıngan bir parça var. O kadar net küsüyor ki kendini evlere odalara sandıklara kitliyor. Ve o kaçıngan yalnızlığında çok sakin mutlu kalabiliyor. Bu kırılgan küslük hüzünle de buluşunca, değme lezzetlere yer bırakılmıyor. Bu göz gözü görmeyen kesiflik endişeli olmaya bile alan vermiyor.

 

Şimdilerde yavaş yavaş bu minnak ürkeki görüyorum. Bilmeye anlamaya başlıyorum. Elimden geldiğince usul usul ona yaklaşmaya çalışıyorum. Gözyaşlarım akıyor. Elimi uzatıyorum. Belki hayata çağrımı duyar.  Kucağıma gelmeyi kabul eder. İçime özenle alabilirim.

 

Belki bana güvenebilir. Ben de onunla daha neşeli daha yaratıcı olabilirim.

 

 

İris

Bodrum / mart 2025