Var mı..

 

 

Yaşam benden büyük. Bu duyguya çoğunlukla çok fazla acı hissedip çaresiz olduğumda yakalanıyorum. Ve beni bir yerde teselli eden, kabule getiren ve hatta diz çöktüren bir hal oluyor.

Bu büyüklük, belki de aşkınlıktan gelen güç, ölüm karşısında da tüylerimi ürpertiyor.

Doğumdan ölüme, ölümden doğuma. Ve yaratım. Hepsi yaşamın içinden geliyor.

Yaratım hepsinden de büyük. Mucizevi.

Ne kadar yaşamın içindeyiz. Ne kadar yaşamı kucaklayabiliyor, kapsamı içinden geçebiliyoruz bilemiyorum. Kendimi yaşama ne kadar açabiliyorum, kendimi bilmek yolunda eylemlerime ne kadar yön yol verebiliyorum, kendi yaşantıma dair hayallerim ve amacım var mı, ilişkilerimle buluşmama ne derece gönüllü izin verebiliyorum. Ne yaşama ne ölüme ne de galiba kendimize yaşam hakkını verebiliyoruz. Ölüm zaten yaşamın içinde. Yaşam derken neleri kapsıyor. Ölüm, önü arkası dahası var mı bilemiyoruz. Bir de yaratım var. Her şeyden büyük mucizevi.

Bir iki maddenin bir araya gelmesi, hava su toprak gökyüzü güneş değil. Bu mucize, kaossun kozmosa dönüşmesiyle başlıyor. Hücreden insana, akıldan düşünceye, ilişkiden sevgiye, vicdandan özgürlüğe. Mucize var mı..

Var olan, var oluşun mucizevi gücü. Bizde olan belki de bir tek biz insana bahşedilen, bizim bilebileceğimiz, bizim deneyimleyebileceğimiz bir güç. Mucizeye alan açabildiğimiz, davet sunabildiğimiz bir güç. Neşeye mutluluğa temas edebileceğimiz.

Var gel biraz da sen oyalan.

iris pala

istanbul, ocak 2025