Kocaman elleri var.
O aslında küçük bir kadın.
Büyük iri gözlü, minik burunlu, gül dudaklı çok güzel yüzlü.
Yumuşacık. Uçuş uçuş.
Parmakları dolgun. Eklemleri boğumlu. El ayası tombul.
Elinin üstü kalın, damarlı. Beklenmedik büyüklükte. Tırnakları küt. Hiç de
narin değil. Güçlü. Şaşırtıcı.
Çünkü O ekmek yapıyor. Hamur yoğuruyor.
Mis kokulu, doğadan. Toprak ananın bereketinden gelen çeşit
çeşit tahılları kullanıyor. İçine sevgisini de katıyor, sıcak kokusuyla bizi
uykumuzdan uyandırıyor. Her zaman.
Ayrıca, atalarından ailesinden gelen geleneklerine kendi
mayasını da harmanlıyarak kendi ekmeğini yapıyor. Çalışkan, ciddi, inatçı, yumuşak,
sorumlu. Kendi ekmeğinin efendisi. Can.
O, hepimizin bir tanesi Handan. Bazen sert, her daim
mülayim. Topraktan gelip, denizden kopamayan. Kuzey rüzgârlarının kızı.
Dünya misafiri. Sevgili.
Ama ben ölümden korkuyorum.
İris
Kasım.2013.Torba
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder